1هدف: مفصل مچ پا یکی از آسیب پذیرترین مفاصل بدن می باشد. نشان داده شده است که تغییرات توجهی و سنسوری تیپینگ می تواند بر تعادل تاثیر بگذارد. از این رو هدف از پژوهش حاضر بررسی تغییرات توجهی به همراه درمان سنسوری تیپینگ در تعادل ورزشکاران مبتلا به پیچ خوردگی مچ پا بود. مواد و روش ها: تعداد 22 آزمودنی (11مرد، 11زن) دارای پیچ خوردگی مزمن مچ پا انتخاب شدند که تعداد 22 فرد سالم نیز به عنوان گروه کنترل با این گروه همسان شدند. آزمودنی ها جهت اندازه گیری تعادل، در هشت مرحله با استراحت سه دقیقه بین هر مرحله بر روی صفحه نیرو به صورت یک پا (پای آسیب دیده) ایستادند. مراحل شامل: ایستادن با چشم باز و بسته به همراه تکلیف شناختی آسان و سخت با و بدون تیپینگ بود. آزمون آماری مورد استفاده ANOVA چهارطرفه به صورت 2×2×2×2 بود. یافته ها: نتایج نشان داد میانگین جابه جایی مرکز فشار در محور X و نیز انحراف معیار جابه جایی مرکز فشار در محورهای X و Y در دو حالت تکلیف شناختی آسان و دشوار قبل و پس از تیپ اختلاف معنی دار داشته است (05/0P<). میانگین جابه جایی مرکز فشار در محور X، در وضعیت چشم باز روی یک پا با تکلیف شناختی آسان و دشوار، تفاوت معناداری بین دو گروه وجود دارد (05/0>P). میانگین جابه جایی مرکز فشار در محور Y، در وضعیت چشم بسته و باز روی یک پا با تکلیف شناختی سخت، تفاوت معناداری بین دو گروه وجود دارد (05/0>P). اما در دیگر پارامترها این تفاوت معنادار نبود (05/0P>). نتیجه گیری: به طور کلی نتایج حاکی از بهبود تعادل افراد دارای پیچ خوردگی مزمن مچ پا، پس از اعمال تیپینگ و تکلیف شناختی بود؛ هر چند در برخی حالت های آزمون بهبود معناداری مشاهده نشد.

مقدمه: با توجه به اهمیت ثبات دینامیک مچ پا در اجرای موفق فعالیتهای ورزشی، این مطالعه به بررسی ثبات دینامیک مفصل مچ پا پس از استفاده از کینزیوتیپ میپردازد و نقش آنرا در دو گروه پای طبیعی و پرونیت بررسی می کند. موارد و روش ها: در این مطالعه 31 ورزشکار سالم (15 نفر پای طبیعی و 16 نفر پای پرونیت) 20 تا 30 ساله شرکت کردند. تعادل دینامیک آزمودنی ها از طریق تست تعادل ستاره، قبل و بعد از استفاده از کینزیوتیپ در مچ پا مورد ارزیابی قرار گرفت. از آزمون "تی مستقل" برای مقایسه دو نوع پا در دو زمان قبل و بعد از کینزیوتیپ و از آزمون "تی زوجی" برای مقایسه قبل و بعد از کینزیوتیپ در کل آزمودنی ها و هریک از گروه ها استفاده شد (05/0≥ α ). یافته ها: قبل از استفاده از کینزیوتیپ و بعد از آن، تفاوت معنیداری بین دو گروه پای طبیعی و پرونیت در همه جهات حرکتی وجود نداشت (05/0≤ P) و فقط در جهت خلفی قبل از کینزیوتیپ اختلاف معنی دار بود (04/0=P). همچنین در مقایسه قبل و بعد از استفاده از کینزیوتیپ در کل آزمودنی ها، تفاوت معنیدار در جهات قدامی، خلفی، قدامی-داخلی، خلفی-داخلی، و خلفی-خارجی مشاهده شد که در بررسی جداگانه هریک از گروه ها، این تفاوت ها در گروه پرونیت بیشتر بود (05/0≥ P). نتیجه گیری: استفاده از کینزیوتیپ می تواند ثبات دینامیک مچ پا را افزایش دهد و این تفاوت در پای پرونیت بیشتر است.

زمینه و هدف: پیچ خوردگی مچ پا یکی از شایع ترین آسیب های اندام تحتانی است. علایم پیچ خوردگی می تواند ماندگار باشد و فرد دچار بی ثباتی عملکردی مچ پا شود و بعضی از افراد می توانند به دوره قبل از آسیب خود بازگردند که به این افراد کوپر گویند. پیچ خوردگی مچ پا و متعاقب آن بی ثباتی عملکردی ممکن است باعث اختلال در حس عمقی مفصل مچ پا گردد، لذا هدف از این مطالعه مقایسه حس وضعیت مفصل مچ پا در ورزشکاران با بی ثباتی عملکردی مچ پا(نان کوپر)، کوپرو سالم بود. روش بررسی: این مطالعه از نوع علی مقایسه ای بود که در سال 1402 در شهر یزد انجام شد. تعداد 75 ورزشکار در قالب سه گروه بی ثباتی عملکردی مچ پا، کوپر و سالم قرار گرفتند. برای تشخیص ورزشکاران کوپر و نان کوپر از پرسشنامه تشخیص بی ثباتی عملکردی مچ پا (IdFAI) استفاده شد. در ابتدا با کمک عکس برداری حس عمقی مفصل مچ پای آنها بصورت بازسازی فعال زاویه با چشمان بسته در زوایای 20 درجه پلانتار فلکشن و 10 درجه دورسی فلکشن ارزیابی شد و سپس سه گروه با یکدیگر مقایسه شدند. داده های جمع آوری شده با استفاده از آزمون های آماری آنالیز واریانس یک طرفه، لون، شاپیروویلک و تعقیبی توکی تجزیه وتحلیل شدند. یافته ها: نتایج آزمون لون و شاپیرو ویلک نشان داد که نرمال بودن داده ها و برابری واریانس ها به عنوان پیش فرض های آنالیز واریانس یک طرفه رعایت شده است(05/0p>) علاوه بر این نتایج تحقیق نشان داد بین سه گروه بی ثباتی عملکردی مچ پا، کوپر و سالم در حس عمقی مچ پا در حرکات پلانتار فلکشن(003/0=p) و دورسی فلکشن(001/0=p)، میانگین گروه بی ثباتی عملکردی خطای بازسازی بیشتری داشت. نتایج آزمون توکی نشان داد که بین خطای بازسازی عملکردی دورسی فلکشن و پلانتار فلکشن در گروه بی ثباتی عملکردی با گروه کوپر و سالم تفاوت معنی دار مشاهده شد(05/0>p)، اما بین میانگین دو گروه کوپر و سالم تفاوت معنی داری مشاهده نشد(05/0p>). نتیجه گیری: به نظر می رسد ورزشکاران بی ثباتی عملکردی مچ پا خطای بازسازی زاویه بیشتری نسبت به دو گروه دیگر دارند و در نتیجه حس عمقی ضعیف تری برخوردارند. بنابراین درمانگران و توانبخشان ورزشی باید در طراحی برنامه تمرینی و بازتوانی افراد دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا تمرینات تقویت حس عمقی را قرار دهند.

هدف: پیچ خوردگی مچ پا یکی از رایج ترین آسیب های ورزشی می باشد. در حالی که اثرات محدودیت های حرکتی ایستا در تثبیت مفصل مچ پا به خوبی درک شده است، اما محدودیت های حرکتی پویا از شفافیت کمتری برخوردار بوده و نیاز به بررسی بیشتری دارند. لذا هدف از تحقیق حاضر مقایسه متغیرهای کینماتیکی مفصل مچ پا در ورزشکاران مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا، کوپر و سالم در دویدن بود. روش بررسی: تعداد 75 ورزشکار به صورت تصادفی در قالب 3 گروه بی ثباتی عملکردی مچ پا (سن: 4/42± 24/04، قد: 20/63± 182/6، وزن: 7/06± 73/96)، کوپر (سن: 4/96± 25/56، قد: 6/97± 185/44، وزن: 7/03± 77/44) و سالم (سن: 40/71± 26/4، قد: 6/52± 183/72، وزن: 6/56± 74/26) تقسیم شدند. از آزمودنی ها خواسته شد تا بر روی تردمیل با سرعت km/h 10 برای مدت 30 ثانیه شروع به دویدن کنند. اطلاعات کینماتیک با استفاده از دوربین سه بعدی اوپتی تراک ثبت شد و سپس با برنامه متلب جهت ساخت مدل دینامیکی و تحلیل داده ها استفاده شد. جهت مقایسه سه گروه از آزمون تحلیل واریانس یک راهه با سطح معناداری 0/05 استفاده گردید. یافته ها: : نتایج تحقیق حاضر نشان داد تفاوت معناداری در دورسی فلکشن (Dorsiflexion) و اینورژن (Inversion) مچ پا بین سه گروه در لحظه تماس اولیه پا با زمین وجود دارد (0/05≤ p). همچنین نتایج آزمون تعقیبی توکی نشان داد در دورسی فلکشن و اینورژن بین گروه کوپر و سالم تفاوت معناداری وجود ندارد (0/05≥ p). نتیجه گیری: نتایج نشان داد گروه بی ثباتی عملکردی مچ پا دورسی فلکشن کمتر و اینورژن بیشتری نسبت به گروه کوپر و سالم در لحظه ی تماس اولیه پا با زمین دارند. همچنین تفاوت معناداری بین گروه کوپر و سالم در دورسی فلکشن و اینورژن مشاهده نشد. بنابراین استراتژی دویدن ورزشکاران بی ثباتی عملکردی مچ پا تغییر کرده و می بایست تمرکز پروتکل های بازتوانی بر کینماتیک مفصل مچ پا در فعالیت های عملکردی متمرکز شود تا از پیچ خوردگی های مکرر پیشگیری شود.

زمینه و هدف: آسیب های مچ پا یکی از شایع ترین آس‍‍‍‍‍‍یب های اسکلت‍‍‍‍‍‍ی عضلان‍‍‍‍‍‍ی در فعالیت های ورزش‍‍‍‍‍‍ی است که به طور کل‍‍‍‍‍‍ی 10 الی 15 درصد از کل آسیب ها را شامل م‍‍‍ی شود. احتمال بروز پ‍‍‍‍‍‍یچ خوردگ‍‍‍‍‍‍ی پای ورزشکار در یک دوره ‍45 درصد م‍‍‍ی باشد که 10 الی 30 درصد از آس‍‍‍یب های مچ پا متاسفانه به فرم مزمن  تبدیل م‍‍‍‍‍‍ی شود. پژوهش حاضر با هدف بررس‍‍‍‍‍‍ی ناپایداری مفصل مچ پا در ورزشکاران ت‍‍‍‍‍‍یم های مل‍‍‍‍‍‍ی فوتبال، کشت‍‍‍‍‍‍ی آزاد و فرنگ‍‍‍‍‍‍ی و بسکتبال که ب‍‍‍‍‍‍یشترین فشار را بر روی مچ پا دارند، انجام گرفته است.مواد و روش ها: این پژوهش به صورت توصیفی تحلیلی مقطعی بر روی 229 نفر از ورزشکاران ت‍‍‍‍‍‍یم های مل‍‍‍‍‍‍ی رشته های فوتبال، کشتی آزاد، فرنگی و بسکتبال که به اردوی تیم ملی دعوت شده بودند انجام گرفت. م‍‍‍‍‍‍یانگ‍‍‍‍‍‍ین سن و قد این ورزشکاران به ترتیب 23 سال و 185 سانت‍‍‍‍‍‍یمتر بود. جهت بررسی نتایج این تحق‍‍‍‍‍‍یق در ورزشکاران آس‍‍‍‍‍‍یب دیده رشته های مختلف، از آزمون مجذور کای استفاده شد. همچن‍‍‍ین تشخ‍‍‍یص آس‍‍‍یب مچ پا با معاینات بال‍‍‍ین‍‍‍ی و برای تایید آن از تست گراف‍‍‍یortise view  استفاده گردید.یافته ها: نتایج حاصل از پژوهش، ناپایداری مفصل مچ پا درکشتی  گیران آزاد 8.6 درصد، کشت‍‍‍ی گ‍‍‍یران فرنگ‍‍‍ی 5.9 درصد، فوتبال‍‍‍یست ها 14.7 درصد دربسکتبالیست ها 7.3 درصد بود. همچن‍‍‍ین ارتباط معنی داری بین ناپایداری مفصل مچ پا و ضربه و پ‍‍‍یچ خوردگ‍‍‍ی به دست آمد (P<0.01).نتیجه گیری: نتایج به دست آمده حاکی از آن است که آسیب های ورزشکاران مورد مطالعه به دلیلی اعمال نیروی خارجی است. بنابراین، شایع ترین علت ناپایداری مچ پا، ضربه و پ‍‍‍یچ خوردگ‍‍‍ی معرف‍‍‍ی شده است و با سابقه ورزش ارتباط دارد که با نتایج سایر تحق‍‍‍‍‍‍یقات انجام شده در خارج از کشور نیز همخوان‍‍‍‍‍‍ی دارد.